Om maar met de deur in huis te vallen, ik ga morgen niet meer van start voor dag 3. Bij thuiskomst begon mijn rechterenkel en -voet enorm op te zwellen en toen ik naar het sanitair liep begon er ook iets te knakken in mijn enkel. Maar de overpeinzingen komen later in dit stuk nog wel.
Hoewel het een grote reden was dat het de meest vervelende dag is was dat niet het enige.
De militaire regimenten
Een van de leuke onderdelen om naar te kijken bij de Nijmeegse 4daagse zijn de vele militaire regimenten. Als groep banen ze zich een weg door de rest van de lopers waarbij je er dringend op wordt gewezen als ze voorbij moeten. Maar wat het leuk maakt zijn de liedjes die ze er vaak bij zingen. Eén uit de groep heeft de songteksten op een blaadje staan en zingt de tekst voor waarna de rest het herhaalt. Als kind krijg je vaak een patch of een sticker van die groep.
Maar het loopt ook wel vervelend omdat de wegen smal waren en zo’n groep best wat ruimte inneemt.
Nadat ik op 12.5 km even een pauze had genomen en iets langer was blijven zitten dan gisteren zag ik snel dat de regimenten in aantal afnamen en er meer ruimte tussen de lopers ontstond.
Saaie route
Dag 2 staat bekend om de vele uitvallers (ik ben er nu helaas één van) maar dat komt eigenlijk voornamelijk door de enorm saaie route die gelopen wordt. Ja de natuur is mooi, ja het is afwisselend want we liepen door bos, polders en over dijken. Maar ik ben er wel achter gekomen dat er 2 dingen zijn die je als loper op de been houdt. Je zelf goed verzorgen en de mensen langs de kant.
Vandaag werden we door een minder uitbundige menigte in Nijmegen uitgezwaaid omdat we van het centrum weg liepen. Maar nadat we Nijmegen eenmaal uit waren stond er de volgende 25 kilometer bijna niemand langs de kant. En dan duurt 5 uur lopen wel erg lang!
Tijdens die 5 uur voelde ik een blaar opkomen en ik had het geluk dat ik snel bij een post van het Rode Kruis was om die blaar in te laten prikken. Waar menigeen het uitkermde van de pijn aan de voeten ging het bij mij gelukkig om een klein blaartje omdat ik er vroeg bij was. Tijdens het wachten meteen even geluncht en goed uitgerust.
Omdat ik een uur had moeten wachten waren de meeste lopers intussen wel voorbij en had ik weinig mensen voor me waardoor ik lekker meters kon maken. Al hielp dit natuurlijk niet om de saaie route wat leuker te maken.
Eindelijk dorpen!
Na een kleine 30 kilometer liep ik Wijchen binnen. Daar vond al snel de samensmelting met de 40km plaats wat vaak al betekent dat er meer mensen langs de kant zitten. Wat een feest was het daar!
Overal stonden er weer mensen voor de huizen, de ene slechte Hollandse hit werd opgevolgd door de volgende. Wijchen was op een paar knelpunten na een feest net als Beuningen en Weurt. Vanuit Weurt was het een kort stuk over een industrieterrein voor we weer in Nijmegen aan kwamen. Tijdens de 4daagse hoef je de Nijmegenaren niet te vertellen hoe je op straat en op de pleinen feest moet vieren. Rijen dik stonden ze in het centrum. Echt heel gaaf om daar tussendoor te mogen lopen!
Onderweg stonden nog een paar bekenden langs de kant. Echt leuk om zo een bekend gezicht tegen te komen!
Drukte op het parcours
Maar met de dorpen kwamen ook de opstoppingen… De 30km kwam er ook bij waardoor er regelmatig trechters ontstonden waar ineens een heleboel mensen doorheen moesten. De bochten en wegen waren soms niet geschikt om zoveel mensen aan te kunnen. Ik heb een keer een gemiddelde kilometer van 2 km per uur gehad, wat natuurlijk niet fijn is als je er bijna 40 op hebt zitten en je er nog zoveel moet.
Op de eerste dag was de samensmelting met de 30km op ongeveer 10 kilometer van de finish. Toen deden we daar al 2,5 uur over. Nu vond de samensmelting plaats met nog 18 kilometer te gaan. Dus je kunt nagaan hoe lang we daar over gedaan hebben.
Om me heen hoorde ik heel veel mensen klagen dat het zoveel drukker was als voorgaande jaren. Ik denk dat dit komt doordat het kopen van het deelnamebewijs dit jaar anders was dan voorgaande jaren. De organisatie hield er elk jaar rekening mee dat er ongeveer 2000 mensen toch niet op kwamen dagen bij de start. Alleen mocht je toen je kaartjes niet terug verkopen aan de organisatie. Dit jaar hebben ze dat aangepast. Als je toch niet mee kon doen, om wat voor reden dan ook, kon je je kaartje aanbieden via een website. Die konden anderen dan weer overkopen die tijdens de eerste inschrijfronde achter het net hadden gevist. Ik denk dat de organisatie hierdoor veel meer mensen op het parcours hadden dan verwacht omdat de deelnemers die een doorverkocht kaartje hebben wel graag mee willen doen. En dus heb je meer drukte en dus heb je regelmatig opstoppingen.
De finish! Letterlijk, helaas
Waar ik in gedachte had om ongeveer 10,5 uur over de 50 kilometer te doen met pauzes kwam ik nu na ongeveer 11:40 uur over de finish. In die tijd heb ik 48 kilometer gelopen. Veel later dan ik gehoopt had. Natuurlijk zat er een uur wachten bij de blarenpost bij, maar een gedeelte van die tijd had ik toch als pauze gebruikt, dus ik denk dat ik toch zeker een uur vertraging heb opgelopen door de drukte. Puntje om rekening mee te houden, al helemaal met de Zeven Heuvelenweg en de Via Gladiola nog in het verschiet.
Na de finish voelde ik me wel goed eigenlijk. Genoeg gedronken (wat beter gelet op de verschillende waterpunten), genoeg suikers gegeten en genoeg rust gepakt tijdens het lopen.
Mijn spieren waren natuurlijk wat stijf en begonnen een beetje te verzuren, maar met 100 kilometer in de benen is dat niet zo gek. Zolang die vannacht maar weer hersteld zijn.
Maar bij thuiskomst bij de tent bleek het toch mis te zijn. Mijn enkel begon heel erg op te zwellen en ik kon er steeds minder goed op staan. Na het eten had ik al even in een koudwaterbadje gezeten en had ik van de buren op de camping een icepack geleend om mijn enkel te koelen, maar het werd maar niet minder. Na het eten liep ik naar de douche en voelde ik van alles knakken in mijn enkel. Dus voor mij werd dat het moment om te besluiten om morgen niet meer te starten.
Morgen zouden we langs onze camping lopen waardoor Suzanne en Julian me in actie hadden kunnen zien en het had een punt kunnen zijn om het toch te proberen. Wellicht eerst langs de EHBO en er een drukverband om leggen? Maar 20 kilometer naar de camping is ver en in totaal moet ik nog 100 kilometer. Wellicht lukt het wel met dat drukverband, maar als ik alsnog met pijn loop ga ik misschien ook anders lopen en belast ik mijn knieën of heupen weer meer waardoor ik daar weer last van ga krijgen. Dat was het me niet waard. De 4daagse organiseren ze vast nog wel een keer en eerst maar eens laten onderzoeken wat er met mijn enkel aan de hand is.
Morgen eens zien of het de juiste beslissing is geweest en de wekker niet meer om 2.15 uur is misschien ook wel lekker.
Edit: Een dag later is het er alleen maar erger op geworden met mijn enkel. Ik heb dus de juiste keuze gemaakt om niet van start te gaan! Het was leuk om nog even langs de kant te kijken naar de mensen die nog wel verder liepen. Het was ergens vreemd om er niet zelf tussen te lopen, maar het was ook leuk om de massa te zien die voorbij kwam gelopen.
